الناز قاطی پاتی

نمیدونم چمه...دوبار همینجوری اشک از چشمام اومده دلم میخواد گریه کنم ولی چراشو نمیدونم... حال روحی خوبی ندارم... از ظاهرم معلوم نیست ولی خودم حس میکنم فندقم وزنش زیاد شده خوابیدنو راه رفتن برام سختتر شده...از جام پاشدنم ک دیگه نگو...خوبه زیاد گنده و پف پفی نشدم وگرنه کارم زار بود. مثل آدمای معمولی روزی یه عالمه  پا میشینم میشینم انگار چون گنده نشدم علی باور نمیکنه که از زمین پاشدن چقد برام سخته. بعضی وقتام ک میگم سختمه خودت پاشو منو بلند نکن حس میکنم تو دلش فک میکنه دارم خودمو لوس میکنم و این اذیتم میکنه.

ده فروردین وارد ماه هفتم میشم...چ زود گذشت...مامانمم ک بیچاره خونه خودشو تمیز کنه کلیه واسش... الانم ک دارم مینویسم علی پیشم خوابیده منم ولو شدم رو تخت بلکه خوابم بیاد ولی زهی خیال باطل دیشبم به زور خوابیدم.. الان گریمم میاد.بدنم انگار تب کرده باشه گرمه. میخوام همه ناراحتیمو سر علی طفلی خالی کنم... بیچاره علی چقد نازمو بکشه آخه شایدم من پر توقعم!!!!

راستش ی قسمتشم مربوط ب عملم و سختیای بعدشه ک فکرمو مشغول کرده.

.

.

.

پ.ن1: علی عزیزم منو برد بیرون و جگر زدیم ب بدن و یکم گشتیم خیلی چسبید...کلی حالم بهتر شد. 

پ.ن2: اومدیم ناهار خونه بابااینا بعد یه هفته، باز مامانم حرفایی زد ک ناهار از گلومون پایین نرفت...بعدش انتظار داره زود زود بیایم پیششون. منم پیش علی شرمنده میشم جلوش نمیتونم با مامان بحث کنم ک روی مامان باز میشه تو آشپزخونه هم بهش گفتم اضافی نگه ولی اخلاق بدشو مگه میتونه ترک کنه. قبل اومدنم باهاش بحث کردم و خط نشون کشیدم ک دیگه نمیام ولی میدونم همون آشو همون کاسه.... انگار هیشکی نمیفهمه این وسط بیشترین و سنگینترین فشار رو منه نه علی نه مامان... از ظهرک اونجا بودیم تا الان حس میکنم سرم میترکه فشارم رفته بالا و نی نی هی هی لگد میزنه ... خیلی سعی میکنم آروم باشم تا نی نیم طوریش نشه.